"آنها میخواستند دفنمان کنند، ولی نمی دانستند ما بذریم"

سارا سیاهپور آموزگار و یکی از فعالان صنفی خستگی ناپذیری است که سالهاست در رابطه با انتقاد خود به کیفیت پایین آموزش و محتویات کتابهای درسی، بی عدالتی در نظام آموزشی و تبعیض در حقوق و وضعیت معیشت معلمان فعال بوده است.

در چند ماه گذشته دهها هزار نفر احضار، بازداشت و زندانی شده اند. سارا سیاهپور هم یکی از هزاران انسان شریف و شجاعی است که بازداشت و به شش سال زندان محکوم شده است.

نوشته پشت سر این بانوی شجاع و بزرگوار در این عکس " آنهایی که طوفان را پشت سر گذاشته اند دیگر همانهایی نیستند که پا به طوفان گذاشته اند" من را به یاد مقاله ای انداخت که همین اواخر مطالعه کرده بودم.

مقاله ای از کریستوفر استاینهارت پژوهشگر علوم سیاسی از دانشگاه مانهایم که در سال ۲۰۲۲ تحقیق جامعی را در رابطه با تاثیر زندانی کردن گسترده فعالان سیاسی و اجتماعی بر جنبشهای اعتراضی اجتماعی انجام داده است.

نتیجه این پژوهش به اختصار این است که بدون هیچ استثنایی هرگاه حکومتهای اتوکراتیک (خودکامه) برای خاموش کردن صدای جامعه دست به زندانی کردن وسیع آن گروه از مردم کرده اند که شهامت سخن گفتن داشته اند، نتیجه کاملا برخلاف انتظار آنها رقم خورده است.

چنین عملی نه تنها به ترس عمومی منتهی نشده است بلکه بر خشم و افزایش سطح اعتراضات اجتماعی، تولد رهبران آینده جنبشهای اجتماعی و تزلزل فزاینده قدرت قدرتهای خودکامه و فرسایش تدریجی آنها حتی در کوتاه مدت منتهی شده است.

اگر بخش بزرگی از جامعه به نارضایتی ساختاری رسیده باشد، عملا تنها راه پیش رو برای ایجاد انسجام اجتماعی و عبور از بحران ، گوش شنوای قدرت سیاسی و اصلاح بنیادین ساختارهای معیوب است ولی تقریبا هیچگاه این اتفاق نمی افتد زیرا اگر چنین ظرفیتی وجود داشت، یک جامعه هرگز به چنین نقطه ای نمی رسید.

مشکل حل ناشدنی آنها این است که آنچه را تلاش می کنند دفن کنند، تنها بذری است که فارغ از خواست و تلاش آنها ، ناگزیر به رویش و تکثیر خواهد رسید.

آیدین آرتا